Een achttienjarige, getinte jongen uit een achterbuurt in New York staat terecht voor de moord op zijn vader. Twaalf juryleden zullen oordelen over zijn leven en het bewijs lijkt glashelder: schuldig.

Maar bij de eerste stemming zet één jurylid vraagtekens en er ontspint zich een verhit debat over wie gelijk heeft, over waarheid of twijfel. Dan blijkt eigenlijk ieders oordeel gevoed te worden door vooroordelen, racisme of persoonlijke angsten. Juist dat maakt deze klassieker uit 1954 van de Amerikaanse schrijver Reginald Rose zo actueel. Ook nu regeert de onderbuik: op Twitter, Facebook, in talkshows en op blogs polariseert bijna elk debat, vliegen moeiteloze meningen om je oren: zijn zij de moderne rechtszaken. En wat is er nog waar?

12 karakters zoeken, in de regie van Peter Smit, een uitweg om uiteindelijk een unaniem oordeel te vellen. Niemand heeft een naam in het stuk, ook de getuigen en de verdachte niet. De toeschouwer moet zich niet laten afleiden door triviale zaken als namen. Zoals Vrouwe Justitia is geblinddoekt om vrij van vooroordelen een beslissing te nemen, zo krijgt ook de toeschouwer als het ware een blinddoek om. Die strijd tussen twijfel en feiten, gevoerd door 12 zeer diverse mensen, dat intrigeert en zet aan tot reflectie over onze eigen rol en mening in menig debat.